سکوت کن... باز هم سکوت کن...

وقتی اشکهایت هم تو را نمی فهمند ... 

وقتی سکوت بی دلیلیلت تو را خفه می کند... 

وقتی کسی برای صدای خسته ات گوشی ندارد... وقتی زبان بی کسی ات در هیچ دانشگاهی تدریس نمی شود... و متعاقبا هیچ کسی حرفهایت را نمی فهمد...بهتر است لال باشی و دم برنیاوری...و سکوت غربتت را با صدای حنجره ی پاره ات نشکنی...